ناگفته های این دلِ آزرده از جهان

باشـد بـرای خلوت پنجـاه سالگی

متین شریفی

کمتر از چند صباحی که به شادی پرداخت

رانده شـد از دل اغیار و پشیمان برگشت

گفته بـودم که نبایـد برود ، گـوش نکرد

رفت و آلـوده به آغـوش رقیبان برگشت

متین شریفی

از جهان مانده فقط جان که مرا ترک کند

من چنانم که محال است کسی درک کند

متین شریفی

رفتـم که تـو سهم بـهـتـر از من باشـی

راضی شده ای به کمتر از من، افسوس

متین شریفی

دنیــا  اگـر  حـتـی  بر آید از پس دنیــا

کوتاه فکری های مردم را حریفی نیست

متین شریفی

چه اشتباه بزرگی که جای بودنِ هم

گذشت عمر کم ما به آزمودنِ هم

متین شریفی

شایـد ایـن غصـه مـرا بعد تــو دیوانه کند

که قرار است کسی موی تو را شـانه کند

متین شریفی

عذاب می کشد از بسته بودن پر و بالش

پرنده ای که قفس را برای دانه بخواهد

متین شریفی

بیشتر میگویی و کمتر به باور میرسد

کـم به عقل آدمـی فهم برابر میرسد

متین شریفی

از راهِ رفته ام ، دو قدم هم نرفته ای

اکنون برای موعظه های تو زود نیست؟

متین شریفی

از عشق فقط درد و غم و خاطره اش ماند

آنقدْر که هوش از سرمان رفت چه کردیم؟

متین شریفی

دیگر چه باید بگذرد از مرزهای فکری ام

وقتـی دچـار حالتی مثل کُمای فکری ام

متین شریفی

به گرد پـای تو حتی نمیرسم ای عشق

نباشد این همه غـم در تـوان من، آرام

متین شریفی

هر لحظه پر از حرفم و ساکت ترم از آه

عاقل به نظـر می رسم و غرق جنـونم

سرخورده نباشـم چه کنم بین جماعـت

با ایـن هـمـه تنـهـایـی ناگفتـه درونم

متین شریفی

گیرم اصلا هنرم شهره ی یک شهرم کرد

درد هجـر تو به شاعر شدنش می ارزد؟

متین شریفی

بس که بر تاب و تبم افزوده ای با رفتنت

ترس دارم غـصـه از حـد تـوانـم بگـذرد

متین شریفی

طعنه ی مردم این شهر زمین گیرم کرد

به خدا، حرف، فقط حرف مرا پیرم کرد

متین شریفی

من خسته ترم ، نیست نیازی به ادامه...

خود میگُــذَرم ، نیست نیازی به ادامه...

متین شریفی

یک ذهنم و صد خیالِ مشغول به تو

پیچیــده تـر از شلـــوغی تـهرانم

متین شریفی

حالا که بعد خوشگذارنی کنار او

برگشته ای به حال پریشان سابقت

کج کرده ای مسیر دلت را به سمت ما

افتاده ای به یاد رفیقان سابقت!

متین شریفی